ZIEMIA KRÓLOWEJ MAUD (4)
Zawsze gdzieś na świecie
jest już po godzinie 17.
(napis w barze)
- Weź ty mnie dogoń z tym sikaczem - powiedziałem i Dobrowit wlewał w siebie Vino Fino, i profesor z warkoczem gadał do siebie bez głosu, jak niemowa; było okej i coraz lepiej. Wyli z radości - huknął śmiech - coś o Cortezach. W telewizorze wybili na aut i Diego Maradona został przy piłce; w nagłym zbliżeniu korony stadionu było, jak w przechyle samolotu, gdy linia brzegowa z hotelowymi wieżowcami zbliża się do ciebie na bakier i skrócony cień jumbo-jeta leci po Tel Awiwie w zachodzącym słońcu, że chciałbyś zatrzymać to na dłużej.
Dobrowit przeglądał hiszpańską gazetę, zdjęcia kuwejckich piłkarzy w burnusach. Opowiedziałem mu, jak z półtora roku temu zobaczyłem w knajpowym sraczu w Tel Awiwie nagą kurwę przykutą łańcuchem do rury i nawet się jej nie przyjrzałem; powiedziałem ludziom przy barze, że w kiblu jest naga kurwa przykuta do muszli i biegali tam po kolei, żeby potwierdzić moją wersję, i potem jakoś nad ranem zamordowany został w Dakota House w NYC John Lennon.
Zobaczyłem, jak Diego Maradona rozkłada ręce po wbiciu gola i zakolami, jak mały odrzutowiec ze zmiennym rozstawieniem skrzydeł - leci do narożnika z reklamami; zmiany ostrości z podrygującymi łbami zasłaniającymi kamerę. Profesor gadał coś bez głosu, jak niemowa i wsadził w pysk zgasłe cygaro, przypalając i puszczając dym nosem; nagle włączył głos i nawijał, że w przełęczy Samosierra konnica polska rozniosła w pył Hiszpanów, otwierając Napoleonowi drogę na Madryt; swobodna parafraza Easy riders - powiedział Dobrowit.
- Ty - powiedziałem. - Uważaj, jak ci dadzą.
- Zacząłeś nowe życie - powiedział Dobrowit.
- Jakbyś zgadł - powiedziałem. - To było dawno.
- Lubisz gadać o Izraelu - rzekł Dobrowit.
- Chciałbym się przewietrzyć - powiedziałem.
- Ciągle haratasz po polskiemu - powiedział.
- Begin a sprawa polska - powiedziałem.
- Ty w to wierzysz – powiedział Dobrowit.
- Tego się głośno nie mówi - powiedziałem.
Na ścianie wisiały plakaty ze wszystkimi prezydentami USA, od Lincolna do Reagana, i z dychą Marilyn Monroe, którym ktoś domalował nadnaturalnej wielkości łzy; najbardziej podobała mi się MM z zielonymi włosami i fioletowymi wargami. Domyśliłem się upływu czasu i to nie był najlepszy pomysł w tym momencie; Dobrowit z profesorem zamienili się koszulkami, jak zgrzani piłkarze po meczu towarzyskim. Reflektor przed wejściem oświetlał kawał chodnika, gdzie stali ludzie z butelkami w łapach i na prawo w podwórku był kibel z niekrępującym wejściem, i wszedłem po trzech schodkach, gwoli ścisłości.
Buchnął na mnie gorąc, jak z kotłowni i na drzwiach było napisane Hombres, co nagle mnie rozśmieszyło. Usłyszałem stukot naczyń w kuchni, rozedrgany śmiech kobiety i zassanie wyłączanego klimatyzatora. Nad kiblem był czarny napis: Hajle Sellasje umarł - niech żyje Hirohito & Nie szczać na ścianę.
Przy barze siedzieli ludzie, których spotkałem parę dni wcześniej i mieli seans retrospekcji polskich - puste haki z paprotką w wyłożonych białymi kaflami sklepach mięsnych. Dobijali mnie ci ludzie po prostu; czuli się Europejczykami, robili bibułę na ostatnim piętrze wieżowca i pędzili pijaczków spijających mleka butelkowe na klatce. Bezdebitowe gazetki opętane Europą -zobaczyłem ich twarze w tym momencie i wiedziałem, że tego nie daje się skłamać. Carole King śpiewała You’ve got a friend i nagle zaczęliśmy chrypieć razem z nią.
Dobrowit z profesorkiem znowu chyba zamienili się na koszulki; profesor w biało-czerwonym trykocie Military solidarycą zaprawiał Vino Fino i pomyślałem, że musi lecieć na czymś mocniejszym. Do knajpy wchodziły różne dziewczyny - stałem oparty wyciągniętą ręką o bar i Dobrowit, półsiedząc, też oparty wyciągniętą ręką o bar - stuknęliśmy się łbami, patrząc sobie w oczy i potem stuknęliśmy się butelkami na barze i potem jeszcze raz szyjkami butelek w powietrzu.
Pamiętam, jak kiedyś towarowym w dwa parowozy lecieliśmy na FAMĘ i na podłodze otwartej lory graliśmy w kości (przegrałem kurtkę jeansową), i potem, zaczęło padać, i przenieśliśmy się do brankardu. Chcieliśmy z chłopakami kupić starą chatę nad rzeką, gdzie łowiliśmy raki i sztywniały, gdy oślepiałeś je chińską niklowaną latarką, i gotowaliśmy je w piweczku. Tylko, że potem, gdy już dawno wyjechałem z Polski, Dobrowit spotkał moją matkę na promie i - całując ją po rękach i oblewając łzami - powtarzał, że na pewno kiedyś jeszcze się spotkamy, ale pomarcowe stanowiska należały się nowej polskiej inteligencji.
Iga stała w drzwiach oparta głową o framugę i włosy jej powiewały na wietrze, i nagle poczułem ich zapach. Miała cholernie świetną twarz - intensywne spojrzenie, wszystko co trzeba do tego - poczułem, jak coś stało się ze mną. Jakiś narzeczony w dokerskiej czapeczce startował do niej na chama, dyrygując z nut rozłożonych na barze i wystawiłem ciekawie łeb; wykręcała mu jakieś numery i miała tv w Berlinie wschodnim z prawykonaniem opery-disco.
- Jedno trzeba przyznać, tym komuchom; rozpierdolili nam całe pokolenie - powiedział Dobrowit.
- Prowadzimy rozmowę pokoleniową - powiedziałem.
- Wy się chyba kłócicie, muczaczos - powiedziała Iga.
@
Opowiadanie Ziemia Królowej Maud pierwotnie ukazało się w izraelskim roczniku literackim „Akcenty-1990” i w 1996 roku w Polsce w tomie opowiadań pt. TEN ZA NIM. Obecna wersja jest nieco przeredagowana, eb.
@
http://www.youtube.com/watch?v=mA_FjXDkO4k&feature=related
